Waarom Toscane?

Waarom Toscane.....?
Waarom een huis zonder dak.....?
Waarom moeilijk als het ook makkelijk kan.....?

Vooral die laatste vraag heb ik me verschillende keren gesteld,
het antwoord is bijna een analyse van ons binnenste "ik" en het gaat zeker verder en dieper
dan alleen maar uitdaging!

Het begon allemaal aan via della Sibilla no 17, toen na de geboorte van Ludovica het idee ontstond om een Bed and Breakfast te openen, om werk en privee te kunnen combineren en voldaan te zijn en te blijven van deze intense fase in mijn leven.......moeder zijn!

We waren heel enthousiast en al gauw werd een appartement twee appartementen en vervolgens wisten we niet meer waar we de mensen die ons wilde bezoeken konden plaatsen.
In die tijd kregen we ook nog eens de vraag van iemand of we ons huis aan hem wilde verkopen.
Natuurlijk wilde we niet weg maar langzaam kwam er een idee onze gedachte in gesluimerd en voordat we het wisten hadden we de beslissing genomen en een prijskaartje aan ons huis gehangen.

We begonnen te zoeken in Toscane, vervolgens in Umbria vervolgens in de Marken terug naar Toscane, terug naar de Marken en toen.....ruim twee jaar later terug in Toscane voor de deur van een van de eerste huizen die we gezien hadden.

Het is niet eerlijk om 3 geweldig mooie provincies tegen elkaar uit te spelen en hun uniek zijn op een weekschaal te leggen.
Onze keuze is waarschijnlijk die magische aantrekkingkracht van een heel bijzonder landschap,
waardoor Toscane op de hele wereld bekend is om haar schoonheid, haar cipressen en olijfbomen, haar wijngaarden en haar hemelse wijnen, haar stadjes en dorpjes waar lopend door de steegjes de meest verukkelijke geuren uit de keuken raampjes je bedwelmen.

Ik ben altijd van kleins af aan gefacineerd geweest van rommelmarkten en al die spulletjes uit
grootmoeders doos waar een verhaal aan hangt.
Als je dan hier in Italie komt, begeef je je plotseling in een levende doos van grootmoeder,
en al gauw merk je dat met een beetje fantasie, je eeuwen en eeuwen terug in de tijd kunt gaan.
Een soort tijdmachine!
Geschiedenis die terug gaat tot in de Romeinse tijd.
Verleden en heden gaan samen vooruit.
Voordat je het weet ben je in de ban van de schoonheid van ruines en oude huizen.
Je vraagt je af, wie heeft hier gewoont, je wilt weten wat er schuilgaat achter een hoopje stenen, stof en aarde .
Jarenlange geschiedenis ligt hier aan je voeten en je wordt overdonderd door weemoedige gevoelens en verbazing tegelijker tijd.
Zoveel jaren zijn er voorbij en nog steeds voel je een lichte adem, een bries van iets dat was en er bijna niet meer is.
Bij mij roept zo'n hoopje stenen respect op want door alle tijden heen zijn die stenen er toe in staat om nog steeds emoties op te roepen.
Ik zou impulsief tot reddings actie willen overgaan om te redden wat er te redden valt.
Om aan die oude stoffige stenen hun glorie terug te schenken,
om het verleden dat ons heden bepaalt een nieuw leven in te blazen.


Suzanne

Terug van weg geweest!

Where intention goes,
energy flows.
Where energy flows,
life grows.


De verhuis zit erop en ik verzeker jullie dat het een hele klus is om huis en haard in te pakken.
Ik dacht dat het best zou meevallen want zoveel spulletjes hebben we toch ook weer niet!!!!
Deurtjes en kasjes gingen open en bleven maar open gaan.....
Dozen werden gevuld en ik bleef maar vullen.....
We konden gewoon niet genoeg kranten lezen om alle tierlantijntjes in gepakt te krijgen.
We gingen met dozen na bed en stonden s'ochtends met dozen op.
Ons mooie gezellige huis aan via della Sibilla 17 werd er ook niet vrolijker van.....
en ik moest af en toe echt een traantje weg pikken.
De kinderen, vooral Ludovica, begrepen er steeds minder van totdat we hun bij Oma onderbrachten waar het zeker gezelliger was.
Half april was het dan eindelijk zover.....alles in een vrachtwagen, op naar het beloofde land.

In Toscane hebben we 2 huizen...tenminste zo verteld Ludovica het aan haar vriendinnetjes.....
Een huis met een dak, en een huis zonder dak.
Ludovica vind het huis zonder dak niet mooi, binnen moet je een paraplu opsteken als het regent en het huis is helemaal bekrast aldus Ludovica!
Gelukkig valt het huurhuis helemaal in de smaak, en het viel me op hoe ze straalde van opluchting dat er een dak opzat.

Een mooie tuin en gevoel van ruimte en rust zo zou je ons huurhuis kunnen omschrijven.....

Rust.....dat is wat we nodig hebben om ons te kunnen concentreren op ons grote project
" de verbouwing " .
Helaas gaan dingen soms onverwachts een richting uit die jij niet wilt.
Tot op vandaag hebben we, tot onze enorme spijt ,Tivoli nog niet kunnen afsluiten.
De oorzaak hiervan wil ik later als argument bespreekbaar maken, nu is daar nog geen ruimte voor.

Deze dagen heb ik veel nagedacht en ben, na de ervaring van de laatste maanden, er meer dan ooit van overtuigd dat, als je dromen wilt realiseren, je energie moet richten op positief denken en je niet laten afleiden van je objectief .

We gaan ervoor en laten ons niet afschrikken door onverwachte hindernissen.

Langzaam begint ons nieuwe leven hier in Toscane kleur te krijgen.
Dozen zijn weer uitgepakt en als ik nu om me heen kijk dan ben ik voldaan dat alles keurig een nieuw plekje heeft gekregen.
Wij hebben ook een nieuw plekje gekregen en dat " nieuw " is zeer verfrissend!
Een nieuwe horizon en dat begint al als ik hier uit het raam kijk.
Wijngaarden, olijfbomen, bos, Cipresse en een oud klooster....dat is allemaal te zien uit de ramen van ons huis met dak!

Wat er allemaal gebeurt in en om ons huis zonder dak..... is een verrassing en een belofte voor de volgende afspraak hier op ons blog.

Vanavond zou ik graag willen afsluiten om iedereen te bedanken die,
op de een of andere manier,
deel neemt in gedachten aan ons project.
Onze ouders, broer en zussen, vrienden en vriendinnen
en natuurlijk least but not last,
onze gasten die ons bezochten aan via della Sibilla no 17
We weten dat jullie ons volgen, stap voor stap, en die steun
is de ruggesteun die er ons telkens weer aan herinnert om
te blijven geloven in onze droom.

Suzanne